آنچه در مناسبسازی معابر پیاده از اهمیت فوقالعادهای برخوردار است، پرهیـز از پراکنـدهکـاری مـیباشـد. بـرای عملیـات مناسبسازی باید مطالعه دقیقی بر روی مسیرها انجام گیرد و حتیالمقدور مسیرهایی انتخاب شود کـه بتـوان در کـل مسـیر، عملیات مناسبسازی را اجرا نمود.

 بدیهی است، مناسبسازی و پیوستگی کلیه پیاده روها نه امکانپذیر است و نه منطقـی و دلیـل آن مشـکلاتی اسـت کـه در قسمتهای گذشته به آن اشاره شده است. برخی از این مشکلات نظیر وضعیت شیب و توپوگرافی منطقه، عملاً مناسبسازی را در بعضی از معابر واقع در مناطق شمالی غیرممکن ساخته است. همین مسئله برای سایر فضاهای شـهری و سـاختمانهـا نیـز صادق است. پس بنابراین، این تصور که باید مناسبسازی به تمام فضاها و ساختمانهـای عمـومی تسـری یابـد مقـدار زیـادی خوشبینانه و دور از دسترس میباشد. پیشنهاد میگردد در هر منطقه چند مسیر اصلی که دارای یک یا چنـد مـورد از شـرایط ذیل باشند انتخاب گردد:

1 -در تمام طول مسیر بتوان عملیات مناسبسازی را انجام داد.

2 -مراکز عمده تجاری و بانکهای اصلی در آن مسیر وجود داشته باشند.

3 -حداقل یک پارک منطقهای و یا محلهای بزرگ در حاشیه مسیر قرار گرفته باشد.

و اما مسیری که بتوان عملیات مناسبسازی را در تمام طول آن انجام داد باید دارای ویژگیهای زیر باشد:

 1 -شیب مناسب و معقولی داشته باشد.

1       -پیادهرو یکنواخت و دارای عرض حداقل 5/1 – 2 متر در تمام طول مسیر باشد.

3-اختلاف سطح بین پیادهرو و خیابان کمتر از 30 سانتیمتر باشد.

 #کاشی سنتی