کاشی هفت رنگ برای تزئین نمای مساجد، عبادتگاه ها، مقبره ها و بعضاً منازل مورد استفاده قرار می گرفت. استفاده از کاشی هفت رنگ در اوایل دوره صفویان رواج یافت. هفت رنگ به کار رفته در این کاشی ها عبارتند از سفید، سیاه، لاجوردی، فیروزه ای، قرمز، زرد و حنایی.
کاشی های هفت رنگ نوعی از کاشی ها هستند که از کاشی های خشتی چهارگوش نشأت گرفته اند. استفاده از این کاشی ها در اواخر دوره تیموریان و اوایل دوره صفویان باب شد و نمونه های آن را می توان در کاشی کاری ایرانی مساجد، عبادتگاه ها، مقبره ها و برخی منازل شخصی مشاهده کرد.
ابعاد کاشی های هفت رنگ معمولا ۱۵*۱۵ و ۲۰*۲۰ سانتی متر است. اما کاشی هایی که در مناره ها و گنبدها مورد استفاده قرار می گرفتند در سایزهای ۱۵*۷.۵ یا ۲۰*۱۰ بودند. برای نقاشی کاشی هفت رنگ، این قطعات را در کنار هم قرار می دادند و سپس طرح اولیه را که بر روی کاغذ سمبه شده کشیده شده بوده را روی آن کپی می کردند. طرح کپی شده را با اکسید منگنز قلم گیری و با رنگ، رنگ آمیزی می کردند. در نهایت کاشی در کوره پخته شده و آماده نصب می شد.
طبق شواهد به دست آمده از آثار باستانی، کاشی کاری در ایران سابقه ای دیرینه دارد. اما استفاده از کاشی های لعاب دار در اصل به دوره هخامنشیان برمی گردد؛ که البته استفاده از این کاشی ها در آن دوره رواج آن چنانی نیافته بود. با ورود به دوره سلجوقیان، استفاده از کاشی های رنگین در بناها بیشتر به چشم می خورد.