مقدمه :

 از نظر برخی افراد سکونت در شهرها و شهرکهای مدرن برای کار و زندگی راحت و پر جاذبه اسـت و سـبب خلق فرصتها وتجربیات مختلفی می شود.اما برای افراد ناتوان این چنین محیط های ساختمانی پر از نا امنی و اضطراب و خطر است .

افراد معلول با موانع زیادی مواجه هستند که مانع تردد آزادانه و ایمن آنها مـی شـود ، بـرای کـسانی کـه از ویلچر استفاده می کنند ، راه پله ها و اختلاف سطح ها مانع محسوب می شود .افراد نا بینا با توجه به عـدم وجود راهنما و علامت های خاصی که توسط آن بشنوند یا لمس کنند در معرض خطر هستند . در حقیقت یک ریشه مشترک، منش? خطرهای اجتماعی و محیطی است و آن شناخت ناکـافی از معلـولان و نیازهای آنهاست . به عبارتی روشن تر اگر معلولی در جامعه حیثیتش خدشه دار می شود یا اگر نمی تواند از جدول مرتفع حاشیه خیابان بگذرد هر دو بر می گردد به عدم شناخت او که اولی از سوی جامعـه و دومـی از جانب مسئولانی است که متولی شهرسازی هستند

واضح است وقتی اعضای یک جامعه (معلولین) از استرس و ترس از حادثه رنج می برند ارزشها و توانمنـدیها در این جامعه مخفی می ماند . بهتراست در چنین امور حیاتی و مهم با استفاده از وجود معماران متخـصص ،مهندسین ، طراحان ، برنامه ریزان شهری راهکارهای مناسب بدیع و اساسی که با بافت و فرهنگ کشور مـا کاملا تطبیق داشته باشد ارایه شود . بی شک هدف نهایی استفاده از اندیشه های خلاق و دانش جوانان سرزمینمان برای پیدایش شهرهایی است که در آن افراد سالم و معلول به یک اندازه از محیط خود استفاده مفید داشته باشد .

#کاشی سنتی