به عنوان یک معمار و طراح شهری تردیدی ندارم که مراحل طراحی و اجرای کالبدی فضاهای شهری هر چند از هر دو جنبه آفرینشی و مهندسی در کیفیت محیط شهری نقش اساسی ومحوری دارد اما تحقق ارتقای کیفیت فضاها و مناسب سازی محیط های شهری در گرو ایجاد رویکرد مشترک نزد مردم، طراحان، سازندگان و مدیران شهری نسبت به شهر و فضاهای شهری مناسب، وجود قوانین و مقررات لازم و کافی در تامین کیفیت های مطلوب کالبدی- کاربردی محیط های شهری و عمل به مقررات و ضوابط نیل به چنین کیفیت هایی است. کیفیت های مطلوب کالبدی- فضایی فراهم کننده زمینه بهره وری مناسب و این امر خود موجب اصلی رضایت و خشنودی و آسایش و سلامت شهروندان است. بنابر این آنچه که بیش از همه در اینجا ضروری مینماید مساله آموزش است: آموزش همگانی دانش های شهری و شهروندی بمنظور ارتقای فرهنگ شهرنشینی که با خود بهبود کیفیت های محیطی و فضایی شهرها را نیز در شکلی نهادینه به همراه خواهد داشت. بنابر این پیشنهاد اینجانب از طریق این مقاله به همایش مناسب سازی محیط های شهری با توجه به هدف از تشکیل آن که عبارت از تبیین راهکارهای ارتقای کیفیت زندگی در شهرها میباشد، تمرکز بر امر آموزش همگانی دانش های شهری و شهروندی به ویژه به مدیران شهری است. بدیهی است که نوع و نحوه این آموزش ها با توجه به مخاطبان می بایست از برنامه، محتوا و تکنیک های متناسب برخوردار بوده و لذا بحث در مورد جزییات آن نیازمند فرصتی دیگر است.
در ادامه برای روشن شدن کاستی هایی که در تاکید بر امکان بهره وری مناسب پیاده از محیط ها و فضاهای شهری به آن ها اشاره شد، مطالعه میدانی از بعضی معابر پیاده بخش هایی از شهرهای تهران به مثابه پایتخت و قزوین به عنوان یکی از شهر های بزرگ کشور ارائه و به اختصار مورد بحث قرار میگیرد.
ساخت کاشی مسجدی در تهران