اصولا افرادی که دارای مشکلات جسمی- حرکتی هستند را می توان به دو گروه عمده تقسیم کرد :

1 (گروهی که به هنگام جا به جایی مجبور به استفاده از وسایل کمکی مانند عصا، چوب زیر بغل و غیره می باشند .

2 (گروهی که برای جا به جایی خود مجبور به استفاده از صندلی چرخدار می باشند. این گروه خود دارای زیر بخشهایی هستند :

الف) افرادی که بر روی صندلی چرخدار دستی می نشینند و برای اداره امور خود احتیاج به کمک ندارند و قابلیت خوبی برای هدایت ویلچر دارند.

ب) افرادی که بر روی صندلی چرخدار می نشینند و برای اداره امور خود احتیاج به کمک دارند و به فضای بیشتری برای هدایت ویلچر نیازمند می باشند.

ج) افرادی که از صندلی چرخدار استفاده می کنند و میزان معلولیت آنان بسیار بالاست و بسیار وابسته به کمکهای  مخصوص شخص دیگرو وسایل کمکی می باشند. این دسته از افراد به ویلچرهای بزرگ الکتریکی و فضای بیشتر برای حرکت ویلچر نیاز دارند.

این امر که افراد دارای محدودیتهای حرکتی در کدام یک از گروه های تعریف شده قرار می گیرند به هنگام برنامه ریزی فضاهای فعالیتی گوناگون به خصوص مبلمان شهری و ساختمانهای عمومی ضروری می باشد، زیرا هرچه میزان نقص عضو و معلولیت بالاتر باشد مقدار سطح آزاد لازم برای جا به جایی فرد معلول بر روی صندلی چرخدار بیشتر خواهد بود. بنابراین می توان گفت که اندازه هایی که برای جا به جایی و حرکت صندلی چرخدار مناسب است به میزان معلولیت و محدودیتهای حرکتی فرد معلول و مهارتش در هدایت صندلی چرخدار بستگی دارد.

فروش کاشی سنتی تهران