هنر زیبای کاشی کاری سنتی از هنرهای اصیل و قدیمی ایران است که زیباترین و قدیمی ترین آن ها کاشی های فیروزه ای اصفهان است و کتیبه های تاریخی مناره های دوران سلجوقی با آن ها تزیین شده است. قرن هشتم هجری دورانی است که این هنر زیبای کاشیکاری برای تزئین بناها کاربرد فراوان پیدا کرد و تا اواخر قرن دوازدهم هجری ( انقراض صفویه ) ادامه داشت.

به تدریج استفاده از کاشی با نقوش گل و بوته و مخصوصاً نوع خشت و هفت رنگ که مخصوص مساجد بود، به منازل نیز راه یافت و استادان کاشیکار اصفهانی پا را از گل و بوته و اشکال هندسی فراتر نهاده و نقش انواع حیوانات و پرندگان را در کاخ ها و منازل متداول کردند. هنر کاشی کاری ایرانی همچنان مورد استفاده هنرمندان اصفهانی بود به طوری که در بیشتر بناها کاربرد داشت.

درحال حاضر کاشی کاری و کاشی سازی از هنرهای دستی اصفهان است و اساتید کاشی کار این هنر مانند مرحوم مصدق زاده و آقاحسین مصدق زاده و کارگاه های متعدد کاشی سازی به تولید این فرآورده هنری مشغول هستند. اصفهانی ها که یکی از هنرهای مشهود در آثار تاریخی به جا مانده از دوران های مختلف ، هنر کاشیکاری اسلامی به ویژه کاشی هفت رنگ – دانند و معتقد هستند رنگ های به کار رفته در هنر کاشی کاری ایرانی هر یک نشان از دوران خاصی از تاریخ است که با گذشت قرن ها، این کاشی ها تغییر رنگ نداده اند و رنگ آن ها همچنان ماندگار است.

رنگ هایی که در کاشی کاری ایرانی قدیم به کار برده شده به دلیل اینکه ترکیبی از سرب و قلع هستند از مقاومت زیادی برخوردارند به گونه ای که با گذشت قرن ها از عمر این رنگ ها ، همچنان زیبایی خاص خود را حفظ کرده اند، این درحالی است که در رنگ های جدید وارداتی، خیلی زود تغییر رنگ می دهد و دوام و پایداری رنگ های قدیم را ندارد.

با این اوصاف و معروفی این هنر، امروزه دانشمندان و ریاضی دانان بر این باورند که هنر کاشی کاری در معماری مسجد با ریاضیات مرتبط است و با هم پیوند خورده اند همان طوری که با موسیقی ارتباط نزدیک دارد. باتوجه به قدمت این هنر اصیل ایرانی که دنیا شیفته زیبایی آن است و به جهت ارتقای آن و اینکه از غفلت و بی توجهی بیدار شده و به کاشیکاری و هنر دست اساتید کاشی کار اهمیت داده شود گزیده ای را در سابقه و اصول این هنر بیان میکنیم.

کاشی سنتی هفت رنگ یا مسجدی یکی از روشهای دلپذیر تزئین معماری در تمام سرزمینهای اسلامی است. تحول و توسعه کاشی ها از عناصر خارجی کوچک رنگی در نماهای آجری آغاز و به پوشش کامل بنا در آثار تاریخی قرون هشتم و نهم هجری انجامید. در سرزمینهای غرب جهان اسلام که بناها اساسا سنگی بود، کاشی های درخشان رنگارنگ بر روی دیوارهای سنگی خاکستری ساختمانهای قرن دهم و یازدهم ترکیه، تأثیری کاملا متفاوت اما همگون و پر احساس ایجاد می کردند. جز مهم کاشی، لعاب است. لعاب سطحی شیشه مانند است که دو عملکرد دارد: تزیینی و کاربردی. کاشی های لعاب دار نه تنها باعث غنای سطح معماری مزین به کاشی می شوند بلکه به عنوان عایق دیوارهای ساختمان در برابر رطوبت و آب، عمل می کنند.