همانطور که آمارهای جهانی نشان میدهد بیشترین مشکل افراد معلول در زمینة حرکت و جابجایی و استفاده از فضاهای معماری است، چرا که قبل از اینکه یک شخص ناتوان جسمی بخواهد از یک فضای اداری و یا خدماتی و حتی تفریحی بهره بگیرد باید بتواند وارد آن فضا شده و در آن حرکت نماید.

این بخش ورود به فضا باعث شده تا برخی از طراحان و سازندگان فضاها، خصوصاَ فضاهای عمومی از عنصرهایی به نام شیب راهه به عنوان یک المان و نماد دسترسی معلولین در کنار ورودی بنا، خود را از اتهام عدم توجه به افراد معلول تبرئه نمایند.

کاشی مذهبی در تهران

این در حالی است که در کتابخانههای دفاتر مشاور، دانشکدههای معماری و حتی دفاتر کوچک معماری و ساختمان حداقل یک جلد از کتابهای مرجع ابعاد انسانی (نویفرت، ابعاد انسانی، تایم سیور، ...) به چشم میخورد و بخش بزرگی از این کتابها مربوط به ابعاد لازم و نحوة دسترسی افراد ناتوان جسمی به فضاهای مختلف معماری، فضاهای سبز و فضاهای شهری اختصاص یافته است.

اگر قضیه بساز و بفروشها را از معماری و طراحی محیط جدا بدانیم که سعی دارند از هر سانتی- متر فضاهای خود برای تبدیل به فضاهای قابل فروش به خریداران استفاده نمایند، توجه اصلی به فضاهای عمومی، پارکها و ادارات جلب میشود که مشکلی به نام محدودیت زمین و یا کمبود بودجه کمتر به چشم میخورد. در میان این فضای یاد شده، فضاهایی که بیشترین استفادة عمومی از آنها صورت میگیرد پارکها و فضاهای سبز عمومی و در میان ادارات، بانکها میباشند. هر دوی این فضاها از لحاظ نظارت و نحوة پرداخت هزینهها از جانب ادارات و مراکز دولتی پیگیری میشوند، لذا انتظار توجه و کنترل توجه بیشتری روی طرحهای آنها میرود. اما متأسفانه پارکها که زیر نظر مستقیم شهرداریها طراحی و اجرا میگردد معمولاً از حداقل توجه به افراد ناتوان برخوردارند که با بررسی برخی نمونهها در ادامه به آن بیشتر پرداخته میشود.

اجرا کاشی کاری سفره خانه در تهران

مقررات بینالمللی ابعاد انسانی و تناسبات آن با فضاهای معماری برخی ارقام و اندازهها را برای تعدادی از فضاهای عمومی مشخص میکند که در اینجا خوب است به تعدادی از آنها اشاره شود.

حداقل ابعاد توالت فرنگی برای استفاده افراد معلول 180×80 سانتیمتر است که متأسفانه در هیچ توالت عمومی در سطح شهر و یا حتی پارکهای با اهمیت به چشم نمیخورد.