hc8meifmdc|2011A6132836|Ranjbaran|tblEssay|Text_Essay|0xfcff798f050000007d0c000001000200
معماری ژاپنی، نمونه ای از توجه به اقلیم است
خانه‌های ژاپنی به دلیل داشتن آب و هوای معتدل این منطقه از دیوارهای نازکی تشکیل شده‌اند که روی همدیگر قرار می‌گیرند. سقف بناها به دلیل بارندگی در اوایل تابستان د راین کشور غالبا به شکل شیب‌دار ساخته می‌شود. چوب از مصالح سنتی است که در ساخت خانه‌های ژاپنی به کار می‌رود. این مساله باعث می‌شود تا این خانه‌ها در هوای گرم و نمدار تابستان بیشتر در معرض هوا قرار گیرند. معایب این خانه‌ها این است که با وقوع زلزله و آتش‌سوزی خیلی سریع از بین می‌روند. در حال حاضر بتون و استیل هم در ساختمان‌سازی ژاپنی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
در آغاز خانه‌های ژاپنی از اتاق های مجزا برخوردار نبودند ولی بعد به تدریج فضای خانه‌ها برای مصارف مختلف (خوردن خوابیدن، آشپزی)تفکیک شدند. درهای کاغذی که به آنها شوجی یا فوزوما گفته می‌شد، جای خود را به درهای مدل غربی داده‌اند.
در طراحی سنتی خانه‌های ژاپنی، ارتباط خانه با فضای بیرون خود بسیار مهم تلقی می‌شد اما امروز چنین مساله‌ای چندان مورد توجه قرار نمی‌گیرد با وجود همه تغییراتی که با گذشته زمان در معماری ژاپنی به وجود آمده است هنوز هم بسیاری از مسایل سنتی در این رابطه اهمیت خود را حفظ کرده‌اند.
بعد از جنگ جهانی اول با ورود معمارانی چون فرانک لیود رایت و برونو تات به ژاپن تغییراتی گسترده‌ای در سبک معماری سنتی ژاپن به وقوع پیوست. بعد از جنگ جهانی دوم تلاش‌ها بیشتر در راستای تلفیق معماری مدرن و سنتی در ژاپن بود. نمونه بارز این سبک، استادیوم ملی یوگویی در توکیو است که توسط تانگه کنزو طراحی شده است. کنزو از سرشناس‌ترین معماران بعد از جنگ است که در طراحی‌های خود سبک معماری سنتی و مدرن را با هم تلفیق می‌کند.
حفظ سادگی ماهیت اصلی بنای معابد ژاپنی را در گذشته تشکیل می‌داد. اما با گذشت زمان همان گونه که در معماری شهری ژاپن تحولات گسترده‌ای به وقوع پیوست در ساخت معابد نیز تغییراتی به وجود آمد.
معابد زیادی برای ستایش بودا در ژاپن وجود دارد البته سبک جدید معماری با وارد شدن مذهب از چین و کره در قرن ششم به این کشور جای خود را باز کرد. این معابد به سه دسته تقسیم می‌شوند، وایو (که سبک ژاپنی در ساخت آنها به کار رفته است)، دایبوتسویو (سبک بودا) و کارایو (سبک چینی). پاگدا سبک اولیه ساخت معابد در ژاپن بوده است که بعدا شدیدا تحت تاثیر سبک چینی قرار گرفت.
معایب زیادی در ساخت قلعه‌های پیش از تاریخ ژاپن وجود داشته است. برای نمونه، به جای به کار گرفتن شیوه‌هایی ابتکاری در ساخت بناها، از شرایط جغرافیایی طبیعی برای بالا بردن مقاومت ساختمان‌ها در برابر بلایای مختلف استفاده می‌شد، که البته این امر قلعه‌ها را به صورت هدفی دور از دسترس برای مهاجمان و مدافعال درمی‌آورد.
با گذشت زمان استحکامات دفاعی هم پیچیده‌تر و پیشرفته‌تر شدند، به طوری که کم کم دیوارهای سنگی، خندق، خاکریز، سالن‌ها و تونل‌های پیچ در پیچ و تو در تو در ساخت استحکامات دفاعی قلعه‌ها به کار گرفته شدند. یوکا ـ ماشی (نقاط اصلی قلعه) به صورت دایره‌وار ساخته می‌شدند و تنشو (برج اصلی مراقبت) در مرکز این مجموعه قرار داشت. قلعه‌های بزرگ‌تر از چندین تنشو برخوردار بودند. در این سبک جدید معماری قلعه‌ها، ساختمان‌ها بر بالای استحکامات سنگی قرار می‌گرفتند و در ساخت آنها از چوب استفاده می‌شد که برای پیشگیری از آتش‌سوزی روی آن را با گچ می‌پوشاندند.
در حال حاضر یکی از بزرگ‌ترین مشکلاتی که معماری ژاپن با آن مواجه است، وقوع زلزله‌هایی مکرر در این کشور است. بنابراین کاربرد مصالح مقاوم به زلزله در ساخت ساختمان‌ها از اهمیت بالایی برخوردارست. اولین آسمانخراش در ژاپن با نام کاسومیگاسکی در سال 1968 ساخته شد. پس از ساخت موفقیت‌آمیز این بنا، آسمانخراش‌های متعددی از نقاط مختلف ژاپن سربرافراشتند.
دهه 70، دوره‌ای بود که معماران در آن بیشتر به جنبه‌های ظاهری طرح‌های خود اهمیت می‌داند تا ویژگی فنی آنها از دهه 80 تا 90 بسیاری از معماران ژاپنی به کشورهای دیگر رفتند که از میان آنها، آندو تادائواز محبوبیت بالایی برخوردار شد و جوایز بین‌المللی بسیاری از جمله جایزه معماری پرتیزکر را دریافت کرد.
وی همچنین موفق به دریافت مدال طلای سلطنتی برای معماری موسسه سلطنتی معماران انگلیس شد. معماری ژاپن با حفظ اصالت خویش روند تکامل را طی می‌کند و در عرصه معماری از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است