اماکن مذهبی یکی از نشانه‌های شهری هستند که در پویایی، خوانایی و تعلقه داشتن به محلات شهری مؤثرند.
نشانه‌ها و عناصر کالبدی (مساجد، معابر، پل‌ها و مدارس) شهر اصفهان که به مرور زمان و با تأثیر از فرهنگ ایرانی شکل‌گرفته، نقش مؤثری در اصالت و غنای فرهنگی این شهر داشته است؛ ولی با این وجود بسیاری از نشانه?های فرهنگی آن فراموش شده است.
این پژوهش با هدف شناسایی شاخص‌های هویت‌بخش، نحوه ارتباطشان با هم و چگونگی اثرگذاری آنها بر هم در محله شاهزاده ابراهیم انجام‌شده است. نگارندگان جویای تعیین شاخص‌های هویت‌بخش این محله و اثرگذاری آنها بر روی یکدیگر هستند. روش پژوهش در این مقاله توصیفی و تحلیلی است.
داده‌ها از طریق توزیع 300 پرسشنامه در بین ساکنان محله جمع‌آوری شده‌اند. برای سنجش تأثیر شاخص‌های هویت‌بخش و ارتباط بین آنها از روش مدل‌سازی معادلات ساختاری در محیط نرم افزار آموس گرافیک استفاده‌شده است.
نتایج نشان میدهد که وضعیت معیارهایی چون تعهد، دلبستگی، احساس مالکیت، تعامل و ارتباط مردم با یکدیگر - از نظر عامل اجتماعی- در فضای امامزاده مناسب است.
بار عاملی برخی متغیرها از نظر عملکردی نسبت به متغیرهای دیگر پایین تر است.
عامل هایی چون صمیمیت فضای امامزاده و استفاده ساکنین از این فضا مناسب تر و بار عاملی متغیّرها در ابعاد کالبدی، کیفیت بصری، نوع مصالح، تزئینات و الگوی معماری اسلامی رضایت‌بخش‌تر است.
با اینکه بار عاملی پاکیزگی معابر و حیاط برای مسائل زیست‌محیطی زیاد است؛ اما محیط امامزاده کمبود فضای سبز دارد.
بیشترین بار عاملی و همبستگی برای شاخص ادراکی به قدرت دعوت‌کنندگی امامزاده و احساس خوب، آرامش و آسایش حاصل از آن مربوط است.
اهمیت متغیر آدرس دادن (با استفاده از موقعیت مکانی امامزاده) نسبت به سایر متغیرهای موجود بسیار کم است.
ارتباط بین عامل‌ها نشان میدهد که عامل اجتماعی بر عامل‌های زیست‌محیطی، کالبدی و ادراکی؛ عامل زیست‌محیطی بر عامل?های کالبدی و عملکردی؛ و عامل کالبدی نیز بر عامل ادراکی تأثیرگذار هستند